De bezem van toverheks Ollie

 

Op een morgen nam Ollie haar koffers. Ze liet alle andere heksen in de steek. Ze wilde graag gaan werken in de stad. Dat leek haar veel leuker dan appels vergiftigen en toveren.

Ze had een huisje gevonden onder de grote eik in het park.

Daar woonde ze dicht bij de school waar ze als schoonmaakster aan de slag kon.

Op de eerste dag, na schooltijd, ging ze blij de school binnen en wilde vlug met haar bezem aan de slag.

 

‘Bezempje, bezempje, rif raf rof, dans en veeg maar weg al het stof!’

 

Maar de bezem bleef stokstijf staan. Hij keek de andere kant op. Hij weigerde zelfs om naar huis te vliegen.

Boos nam Ollie haar bezem onder de arm. Nu moest met de bus naar huis, net zoals de gewone mensen.

Eenmaal thuis ging ze tegen haar boom zitten en barstte in tranen uit.

‘Boehoe! Snif!’

Ze snuitte haar neus in een veel te grote zakdoek.

De bovenbuurman, een oude wijze uil, zag alles en maakte zich ongerust.

‘Hé buurvrouw, is er iets?’

Ollie schrok, ze wist niet dat de uil haar had zien huilen.

‘Ach,’ zei ze, ‘het is die stomme rotbezem. Hij wil niet vegen.’

‘Maar hij heeft gelijk, jouw bezem is niet om te vegen, eigenlijk is hij een soort fiets van een toverheks.’

Ze dacht na, eigenlijk had de uil gelijk.

‘Tja dan moet ik een ander baantje zoeken!’ snotterde ze stilletjes.

‘Vraag eens aan de postbode of je hem kan helpen, ik heb gehoord dat hij ziek is,’ zei de uil.

 

En ja hoor, Ollie mocht het werk van de postbode net zo lang doen tot hij beter was.

Ze kreeg zijn fiets en een tas vol brieven.

Ze zat nog maar net op haar fiets of ze zag een ding door de lucht vliegen, dat recht op haar af kwam.

Het was haar toverbezem! Hij was door het dolle heen. Hij gooide de fiets omver en Ollie viel op de stoep. Alle brieven vielen uit de tas.

‘Vegen maar!’ schreeuwde de bezem tegen zichzelf en hij veegde alle brieven in de goot. Hij draaide zich weer om en gaf de fiets nog eens een flinke duw.

Nu kon ze haar baantje als postbode wel vergeten.

 

Die avond verstopte ze zich in de boom en huilde nog harder dan de vorige keer.

‘Ho ho,’ zei de uil, ‘wat is er nu weer aan de hand?’

Ollie vertelde hem alles.

‘Nou, als ik die bezem was geweest, had ik het zelfde gedaan! Vergeet niet dat hij eigenlijk jouw fiets is. Natuurlijk werd hij kwaad toen je op de fiets van de postbode zat.

Ze fronste haar voorhoofd en eigenlijk had de uil weer gelijk. Dus ging ze opnieuw opzoek naar een ander baantje.

Huisschilder, dat had de stad ook nog nodig.

 

Zo stond ze op een hoge ladder en verfde de huizen in alle kleuren; donker blauw, lichtblauw, citroengeel, licht- of donkergroen.

Voor iedere kleur had ze een andere kwast.

Op een dag was ze bezig om de gevel van de burgemeester wit te verven. Opeens zag ze dat haar bezem kwam aangevlogen en voor ze het wist sprong hij in alle potten en kladderde het huis van de burgemeester vol. Zoiets hadden de mensen nog nooit mee gemaakt! Ollie werd onmiddellijk naar huis gestuurd.

 

De uil zag dat Ollie verdrietig terug naar huis kwam.

‘Wat had je dan gedacht? Het verschil tussen een bezem en een verfkwast is dat de één groot is en de ander klein. Jouw bezem dacht vast dat je op één van die kwasten wilde wegvliegen!’

‘Oké, dan zal ik voor altijd een heks moeten blijven door die domme bezem!’

 

Op een dag wandelde Ollie uit verveling door het park. Tot haar verbazing zag ze dat het circus die nacht was aangekomen. Ze wandelde langs de prachtige woonwagens.

Op één van de woonwagens plakte een brief :

 

Gezocht:

een trapezewerker op proef gezocht!

 

Hmm, dat is iets voor mij, dacht Ollie.

Die avond wachtte ze tot haar bezem in slaap was gedommeld. Ze ging stiekem naar het circus. Even later zat ze boven in de tip van de circustent. Het was veel enger dan ze dacht. Ollie trilde helemaal en ze begon te klappertanden.

Er klonk er tromgeroffel. Ollie wist dat ze moest springen en kneep haar ogen toe. Ze sprong …. en …. Oeps ze miste haar trapeze en viel naar beneden. Alle mensen begonnen te gillen. Maar als een pijl uit een boog kwam er iets op haar af gevlogen.

Haar bezem!

Dat ging gelukkig net goed!

‘BRAVO, HOERA!’

Iedereen was tevreden over de stunt van Ollie en haar bezem. Van de directeur mocht Ollie voor altijd in het circus blijven werken.

Bij het volgende optreden gingen ze zo hoog, dat ze door het doek van de tent vlogen. Ze plukte de sterren van de hemel en strooide die over de mensen heen.

Wat was dat een mooi circusnummer!

Ze trokken de hele wereld rond en  werden zo beroemd dat iedereen een kaartje probeerde te krijgen om naar de voorstelling te kijken.

Ollie en haar bezem zijn nooit meer kwaad op elkaar geweest.