Monsters in het bos

Lotte leeft in de bossen samen met mama en papa en wel tien andere broers en zussen.

Op een dag heeft ze  mama horen zeggen dat er aan de andere kant van het bos veel bessen en knollen zijn.

Dat wil ze wel eens zien, want als ze wil eten dan zijn de andere haar altijd voor. En dat is niet leuk! Lotte heeft altijd honger!

Vandaag sluipt Lotte naar de andere kant van het bos. Stiekem, zonder dat mama het merkt. Het is er donker en de bomen staan allemaal kaarsrecht. Het is er heel stil. Je hoort bijna geen andere dieren. Onderweg ziet Lotte een appelboom met glanzende appels. Ze maakt een sprongetje, maar de appels hangen net te hoog.

“Oh nee, weer niets lekkers voor mij,” zegt Lotte met een hongerige buik.

Even verderop ziet Lotte rode bessen. “Hmm, rode bessen!” roept ze.

“Eindelijk, eten!”

Lotte bukt haar om de bessen te eten. Maar plotseling komt er een grote, hele grote schaduw over haar heen…”

Lotte schrikt!

Een groot geel monster pakt Lotte vast en wil zijn tanden in Lotte haar billen zetten.

“Oh monster, eet me niet op!” schreeuwt Lotte.

Ze beeft van angst, maar het monster luistert niet.

Maar het monster ziet de bessen.

“Hmm, bessen!” roept het monster.

“Die ga ik eerst proeven. Jou, varken, jou eet ik zo meteen.”

Het monster stopt Lotte in zijn broekzak. In de broekzak is het donker. Jakkes! Wat voelt Lotte daar allemaal? Papiertjes, snoepjes, een knoop en een lollypop die plakt van alle kanten.

En dat geluid! GRRRR, GRRRR, GROIN, RRR,….

Dat is vast de buik van het monster. Voor dat Lotte kan nadenken zijn de monstervingers er weer en nemen Lotte uit de broekzak.

“Oh monster, eet me niet op!” roept Lotte.

“Waarom niet?” lacht het monster.

“Daarom niet! Omdat ik net een groot konijn heb gezien, en dat is veel lekkerder dan een mini zwijn.”

‘Oh, een lekker sappig konijn’, denkt het monster en stopt Lotte terug in de broekzak.

Het monster rent door het bos en Lotte wordt heen en weer geschud.

‘Oei, oei’, denkt Lotte, ik heb dat konijn verzonnen. Ze heeft helemaal geen lekker sappig konijn gezien.

Na een poosje stopt het monster met lopen. Hij hijgt en zegt: “Hier is geen konijn, ik kan het niet vinden. Ik kan beter dat varkentje opeten.”

En het monster neemt Lotte weer uit zijn broekzak.

“Oh monster, eet me niet op!” roept Lotte weer. Zie je die grote boom ginder?”

“Ja, waarom?”

“Daar, boven in de top, zie je die dikke duif? Haast je, zo meteen is hij weg.”

Het monster stopt Lotte heel snel in zijn broekzak en klimt naar de top van de boom.

De duif vliegt net op tijd weg. Het monster springt de duif achterna, maar ach, de duif is veel sneller en het monster valt naar beneden in het zacht mos.

“Nou, dat ging goed fout,” zegt het monster boos.

“Weet je wat, nu neem ik dat varkentje!”

“Oh monster, eet me niet op!” roept Lotte. “Ik weet nog een geheim!”

“Wat nu weer?” antwoordt het monster. “Vertel, snel’”

“Recht onder uw voeten, daar, in de grond, ligt een mollendorp. Echt waar, allemaal gangen en duizend mollen of misschien nog meer. Eten voor een heel jaar! Wat denk je daarvan?”

Het monster stopt Lotte terug in zijn broekzak en graaft met zijn grote monsterpoten een gat.

Maar alles wat hij vind is een handvol wormen. Het monster is woedend en haalt Lotte uit zijn broekzak. Hij doet zijn grote monstermond open ….

“Oh monster, eet me niet op,” huilt Lotte.

Maar het monster luistert niet meer. Hij heeft zo’n grote honger.

Precies op dat moment komt er een grote schaduw, een hele grote schaduw over het monster.

“Aha, daar ben je, ik zoek je al een hele tijd,” roept mama-monster, “en ben je nu weer aan het eten?”

Het monster laat Lotte onmiddellijk los en Lotte rent zo snel als ze kan weg.

Het monster draait zich om en verdwijnt samen met zijn mama in het donkere bos.

Daar in de verte, ziet Lotte mama met alle broertjes en zusjes.

“Vanwaar kom jij?” vraagt mama. Maar Lotte is zo blij en knuffelt mama keihard. Straks vertelt ze mama alles wat er gebeurd is, maar eerst … eten voor de andere weer alles op hebben.