Het kristal van oma

Het is avond en Liam zit voor het raam. Hij maakt zich zorgen om de spreekbeurt van morgen. Het is voor Liam een hele opgaven om voor de klas te staan. Hij is nogal verlegen. Rex springt op de vensterbank en komt bij hem zitten. Rex is een zwerfkat maar sinds hij bij Liam woont, wijkt hij niet meer van zijn zijde.

De oma van Liam heeft net voor ze stierf een bijzonder doosje gegeven. Wanneer hij het doosje vast houdt moet hij steeds aan oma denken.

Voor de vijfde keer die avond leest hij zijn verhaal luidop in de hoop dat het morgen goed zal zijn.

Die ochtend is Liam heerlijk uitgeslapen. Hij neemt het doosje van onder zijn kussen en stopt het zorgvuldig in zijn schooltas. Na het ontbijt vertrekt hij vol goede moed naar school.

In de klas is het muisstil.  Iedereen doet zijn uiterste best om een mooi verhaal te brengen. Nu is het de beurt aan Liam.

“Ik heb een bijzonder verhaal over dit doosje,” begint Liam. Hij laat het doosje zien aan klas. Iedereen is nieuwsgierig naar wat er in het doosje zit, maar hij houdt het voorlopig nog dicht.

“Mijn oma was archeologe  en had regelmatig speciale opdrachten in het buitenland. Op een dag moest ze naar een ver land in het regenwoud om opgravingen te doen. Een land waar mensen geloofde in boze wezens en mysterieuze dieren. Er was namelijk een kaart opgedoken met  onverklaarbare  tekeningen. Er stond in het midden op de kaart een groot kruis. Dus daar moest iets verborgen zijn. De tocht ernaar toe was best spannend en niet zonder gevaar. Ze moest vaak door drassige gronden, snelstromend water en over steile rotsblokken. Daarom  gingen sterke mannen mee om het materiaal te dragen dat nodig was voor de opgravingen. Om bij het groot kruis te komen moesten ze de kaart aandachtig volgen, want je kon vlug verdwalen in het regenwoud. Al vlug merkte ze tijdens haar tocht dat er iets niet klopte. De oude kaart toonde open plekken die er nu niet meer waren, het regenwoud had alles in de loop van de jaren overwoekerd. Door de grote varens en gigantische bomen kon je maar weinig zien. De mannen die voorop liepen sloegen met hun manchetten de takken weg. Maar oma was op alles voorbereid en had altijd een kompas bij. Wel tien dagen en nachten moest ze overleven in het regenwoud voor ze de plek had bereikt die op de kaart was aangegeven. Midden in de nacht werden ze vaak opgeschrikt door vreemde geluiden. Maar oma gaf niet op ook al had ze soms wel eens bang. Telkens als het donker werd en de maan te voorschijn kwam, voelde oma dat ze het juiste pad volgde. Het was precies of de maan haar de weg wees. Wanneer het ochtend werd  bouwde ze haar kamp op om te rusten. Dit was niet altijd zonder gevaar geweest.  Op een dag werd het wel heel spannend. Oma hoorde iets kruipen op haar hangmat. Ze keek in de richting van het geritsel en zag een enorme schorpioen  langs haar! Gelukkig aan de buitenkant van het net.

De dag nadien kwamen ze aan bij een openplek aan een rivier, oma voelde onmiddellijk dat ze op de juiste plaats was. Ze bouwde daar haar kamp op en startte met de opgravingen. Iedere morgen opnieuw tot de zon onderging. Op een dag ontdekte de mannen sporen langs de rivier. Het waren sporen van een jaguar.  Nu moesten ze wel heel voorzichtig zijn. Want jaguars vallen mensen aan. Telkens wanneer oma dicht bij de rivier aan het werk was had ze het gevoel dat er iets naar haar keek dat niet zichtbaar was. Dagen was ze bezig met graven, steeds op haar hoedde voor gevaar,  maar kon niets vinden. Voor hun eigen veiligheid besloot oma om het kamp af te breken en te vertrekken, ook al was dit zonder vondsten. Tijdens het afbreken van het kamp zag oma iets glinsteren tussen de rotsenblokken langs de rivier. Met haar hamer en beitel ging ze voorzichtig aan het werk. Tot haar verbazing zag ze een kristal. Dit kristal had zo een mooie kleur. Van zacht roze naar donker paars. Vol trots liet ze het kristal zien aan de mannen van het kamp. Dit had ze niet verwacht. Oma kende dit kristal maar al te goed.

Dit kristal wordt ook wel ‘de wijsheid van de ziel’ genoemd.

Nu had ze de grootste archeologische vondst ooit gedaan. Blij en moe brak ze haar kamp verder af. Op de terugweg naar het dorp keek oma iedere nacht naar het kristal. In het maanlicht had hij een speciale weerkaatsing. Hij lichtte dan op en gaf het gevoel van  kracht en moed. Ze wist zeker dat de terugtocht naar het dorp hierdoor vlot zou verlopen. Ze voelde ook dat het kristal haar bescherming had gegeven. Nadien heeft oma heeft het kristal altijd voor mij bewaard en vertelde dat het ook mij zal beschermen,” eindigde Liam.

Liam opent het doosje en laat het kristal aan de klas zien. Hij maakt een buiging en is super trots. Zijn vrienden zijn stom verbaast. De juf feliciteert hem met zijn uitzonderlijk mooi verhaal.

Maar wat niemand weet is dat Liam een geheim heeft dat hij nooit zal delen. Er zit een boodschap van oma in het doosje.

 Liefste Liam,

Je was voor mij als een engel

Een engel in mijn leven

Daarom dit kristal

Dat ik aan jou heb gegeven

Ik ben er om  te helpen bij vragen en verdriet

Alleen ben ik nu jou engel en zie je me niet

Laat hem schijnen in het mooiste licht

Dan is de kracht naar jou gericht

Je lieve oma.