De klap waarmee Albert de deur van zijn kamer dichtslaat dreunt nog na in zijn hoofd. Weer heeft hij een nota in zijn agenda en dit omdat hij zijn pennenzak in een ander lokaal vergeten was. Stom!

Albert voelt zich vaak anders en onbegrepen. ‘Het is weeral mijn schuld, ik ben altijd de dupe’, galmen de woorden in zijn hoofd. Hij vraagt zich af, terwijl hij tegen zijn boekentas schopt,  waarom iedereen tegen hem is. Op dit moment moet hij aan de woorden van zijn moeder denken.

Zij heeft hem geleerd om negatieve gedachten om te zetten naar positieve gedachten tijdens een meditatie.

‘s Avonds kruipt hij onder zijn dekens en doet meteen zijn lamp uit. Hij doet zijn ogen dicht en hij ademt diep in en uit. Wanneer zijn ademhaling rustiger wordt verschijnen er mooie kleuren. Deze kleuren zijn als het ware een communicatiemiddel. 

Wanneer de gouden gloed verschijnt weet Albert dat hij in de andere wereld is. De natuur is er onaangetast, groen, wild en tegelijkertijd ongestoord prachtig. Van bergen tot de aller mooiste stranden. Wanneer hij op de top van de berg staat is het uitzicht fabelachtig.

Albert voelt dat hier andere krachten aan het werk zijn.  Deze krachten communiceren met hem op een manier die je niet kan zien of horen in de wereld die wij op aarde kennen.

Stiekem verschijnt er een glimlach rond zijn mond.  Hij voelt een warm en vertrouwd gevoel naast hem.

Het is Amon een zeer oude drakenziel. Albert heeft hem leren kennen tijdens zijn vele meditaties.

Amon vliegt naar daar waar de wind hem brengt. Tijdens zijn vlucht kan je hem niet zien, maar in de vallei wordt zijn gedaante zichtbaar. Als je hem nodig hebt staat hij naast je. Hij loodst je als het ware door je gevoelens heen.

Het valt Albert op hoe prachtig Amon is vandaag. Zijn schubben glinsteren alsof er iemand met sterrenstof heeft gestrooid. Zijn goudkleurige poten zijn kaal en krachtig. Amon is buitengewoon zachtaardig. Dat zou je niet verwachten als je hem ziet.

Amon kan de doormiddel van gedachten communiceren. Hij kijkt als het ware in de ziel van Albert. Wanneer Amon dichterbij komt en hem aankijkt voelt Albert zijn zachte ademhaling. Zijn ogen dringen binnen in Albert zijn hoofd.  Albert hoort de zachte koesterende klanken die Amon vanuit zijn keel maakt.

Plots wordt de ruimte groter, lichter en stil. Albert is op zijn kamer en toch weer niet. Hij ervaart een andere sfeer. Als vanzelf begint hij in gedachten te lopen, tegen de klok in, rond de rotsblok die midden van hun pad staat.  Plots spreekt een stem door hem heen, bijna als het zuchten van de wind. 

“Misschien moet je de situatie waarom je boos werd eens terug halen. Herinner je wat er gebeurde en wat je voelde? Laat deze boosheid hierover groeien. Voel welke manier bij jou past om de boosheid los te laten.”

Het diep besef van wat er gebeurd is in school kan Albert zich ineens levendig herinneren. De blik in de ogen van de leerkracht die naar hem uithaalde verraadde dat het niet de schuld van Albert was maar eerder een vroeger voorval met een andere leerling. Toch had deze uithaal naar Albert een diepe indruk achter gelaten. Gevoelens waar hij geen blijf mee weet.

Bij de derde keer dat hij de rotsblok rondliep verscheen er een enorme draak. Emmens hoog,  donker blauw, zijn vleugels zijn als wolken aan de lucht. De lichtstraal die uit zijn hartstreek komt  neemt bezit van de rotsblok tot dat deze verandert in een helder kristal. Op dat moment voelt Albert dat al het verdriet en woede opgezogen wordt door het kristal.

Het was doodstil.

Albert keek Amon voor het eerst echt aan. Wat hij voelde was met geen woorden te beschrijven. Hij was voor het eerst rustig en ontspannen en tegelijkertijd gevuld met sprankelende energie. Zijn beste vriend Amon had hem in gedachte geleerd om rustig met negatieve gevoelens om te gaan. Op deze manier kan hij zijn gevoelens een plaats geven en groeien in zijn zelfbeeld. Albert voelt zich sterk en opgelucht.

Wanneer hij rustig wakker wordt uit zijn meditatie, voelt hij een enorme vrijheid. Hij beseft dat hij morgen nood heeft aan een gesprek in school.